Bir kadın…

Kendini en yalnız hissettiği anlarda,
göğsüne düşen sessizlikle boğuşurken,
elleri titrerken, gözleri uzaklara dalarken,
bir bakış, bir dokunuş, bir kelime arar…

O an gelir;
Yanında duran var mı, yoksa adımını sessizce geri çeken mi?
Sakinleştiren mi, yoksa fırtınayı büyüten mi?
Gözlerindeki acıyı gören mi, yoksa görmezden gelen mı?

Bir kadın…
O anı unutmaz.
Zaman geçse de, hayat başka yollar sunsa da,
o damla hâlâ kalbinin en derin köşesinde parlar.

Ve bilir:
Bir insanın gerçek büyüklüğü,
zaferlerinde değil,
sevdiğinin en kırılgan hâlindeyken gösterdiği sabır ve şefkattedir.

Çünkü kadınlar, sadece sevilmekle yetinmez;
en çok kırıldıkları anda anlaşılmayı,
o bilge anlayışı beklerler

Ve bir kez öyle anlaşıldığında,
o anı ve o kişiyi tüm yaşamı boyunca hiç kimse kalbinden silemez!