Aşkın Masası

Nazım masaya yumruğunu vurur gibi koydu ellerini, bir rüzgâr esti, perde denize doğru kabardı.
"Sevda dediğin," dedi, "yarısı kavga, yarısı şiir, yarısı açlık, yarısı tok gözlerle bakmaktır.
Bir insanı sevmekle başlar her şey, ve bir insani sevmekle biter bütün zulümler.
Senin gülüşünde gökyüzü , bütün yasaklar, yenilgiler kalkar .ve ben, yalnız senin yüzünden
dünyayi bir kez daha kurtarmaya razı olurum."


Dağlardan gelen sert bir rüzgâr gibi girdi söze Ahmet Arif,
"Yârim," dedi, "sen sürgünlere su taşıyan bir nehir gibisin.
Ellerin toprağı yeşerten Yağmur,
gözlerin ise yorgun köylünün sofrasındaki sıcak ekmek.
Ben seni bekledim,
kır çiçekleriyle dolu sınır boylarında, karanfil kokan mektuplar yazdım , ve bildim ki; bir kere dokunsam,
bütün zindan kapıları açılır kalbimde."

Cemal Süreya, dudaklarının kenarındaki yarım gülüşüyle konuştu:
"Hayat kısa, kuşlar uçuyor,
ve sen gelince, benim zamanım başka akıyor.
Aşka biraz hile karışmalı,
mesela sen, gülüşüne bir parça yas ekle, ben içinden geçerken kalbini çalayım.
Bir nar tanelenir dudaklarında, ben o narı, kan gibi içerim.
Bütün kadınlar biraz şairi sever,
ama ben seni, bütün kadınlardan daha çok severim."

Özdemir Asaf başını öne eğdi, kalemiyle masaya görünmez harfler çizerken konuştu
"Bazı aşklar vardır,
gölgesi bile yeter insana.
Senin gölgende ısınan bütün caddeler, benim için yazdır,
Kelimelerim kısa, cümlelerim kırık , ama biliyorum ki
aşk , bazen bir heceye sığar: sen."

Turgut Uyar, pencereden dışarıya baktı, Yağmur ince ince, sabırla şehri yıkıyordu.
"Bizim aşkımız ," dedi,
"biraz şehir gibidir; gündüzleri telaşlı, gürültülü, yorgun...
Ama gece olunca,
yalnız bize yanan sokak lambaları kalır.
Bir köşede çorba içen isçiler, uzaktan geçen tramvay sesi, ve senin bana bakışın ...
Hepsi bu aşkın sessiz sahitleri."

Ve sonra söz bana geçti...
Ve dedim ki:
"Bütün siirler seni anlatsa da hiçbiri benim gibi sevemez.
Çünkü ben seni, şairlerin kalemiyle değil kalbimin en kırık yerinden yazdım.
Onlar aşkı anlattı, ben ise sende kaldım.
Nazımın devriminde, Ahmet Arif’in dağlarında, Cemal’in narinda, Özdemir’in gölgesinde, Tủrgut’un yağmurlu sokaklarında ben hep seni buldum.
Ve bil ki sevgilim, onlar seni şiire yazdı, ama ben seni ömre kazıdım."
Hüseyin Erdinç