Buram buram bir efkâr düşüyor
Gözlerimden avuçlarıma
Ve hüzün bulutları sarmalıyor ruhumu.

Kıpkızıl yapraklarıyla
Haber veriyor doğa’ya
Bir akça ağaç.
Mutlu düşlerin
Bir başka bahara kaldığını
Fısıldıyor kulaklara
Efsunlu Eylül...

Hazan rüzgarlarıyla savrulurken
Uğrunda can verilecek sevgiler
Yerini gözlerde
Yağmur bulutlarına terk ediyor.

Aşkın varlığını ve coşkusunu
Kukaklara fısıldayan dudaklar
Belki de
Bir ayrılığın
Hüzünlü şarkısını mırıldanıyor

Her gülüşünde
Binbir renkte açarken gözlerinde güller
Yerini kızıl renkli
Kasımpatılara bırakıyor.
Ruhumun derininde hüzünleri
Kıpkızıl hazan’a boyuyor
Efsunlu Eylül...

Tenime değen gözlerinin ışığı
Solgunlaşıyor
Senden esen rüzgârların
Getirdiği kokun
Hazan rüzgarlarına karışıp savruluyor.

Yaşanmış bütün duygular
Bir bir sararıyor
Dalında kalmış son yapraklar gibi,
Yalnızlık duygularına kapılıyor insanlar
Ve hüzünler boğuyor gönülleri.

Büyüleyici kızıllığın haşmetiyle
Giriyor ömrümün takvimine
Yine bir
Efsunlu Eylül...

Tuğal KÖSEMEN