İstanbul gibiyim bu akşam.
Huzursuz ve uykusuz.
Boğazın Martıları gibi,
Çığlık çığlığa,
İç sesim.
Gözlerimde,yağmur bulutları,
İstanbul semaları gibi.
Ellerim,ıslak ve soğuk.
Dert yüklü bu akşam,
İçtiğim bütün kahveler,
Köpük yerine.
İstanbul gibiyim,bu akşam.
Aklım karma karışık.
Kahır yüklü sokakları gibi,
Binlerce gizli acı,
Binlerce hikaye var,
Kimsenin bilmediği makamlarda,
Besteler tınılıyor içimde.
Kendisine ağıt yakan,
Kendi türküsünü söyleyen,
Bir başka "ben" var içimde.
İstanbul gibiyim bu akşam.
Gecenin yorgun yüzü gibi,
Mutlu maskeler takmaktan,
Bir başka görünmeye çalışmaktan,
Yorgun ve bezginim,bu akşam.
Gündüzün;
Boğuk ve uğultulu sesi,
Akşamın,grisine dönerken,
Beyazıyla,mavisi,
Eski bir güncenin,
Tozlu sayfalarında kalan,
Yaşanmış anıların cümlesi,
Akşam güneşi batarken,
Marmara’nın koynunda,
Tek tek canlandılar,
Gözlerimin önünde,
Akşamın karanlığında.
İstanbul gibiyim bu akşam.
Aklım karma karışık.
Kahır yüklü gemiler,
Demir attı,hayal limanlarıma.
Gençliğimin heyecanları,
Avarelikler yaşadığım,gençlik yıllarım,
Denizin,yakamozlarıyla,
Flört eden hayallerim,
Tek tek düştü,
Gecenin ıslak sokaklarına.
İstanbul gibiyim bu akşam,
Karma karışık duygular,
Kah mutlu,kah mutsuz anılar.
Dolaştım hayallerimde,
Çakıl taşlı deniz kenarlarında,
Unutulmaz anıların,aşk’ların,
Kuşatan sarmalında.
Tuğal KÖSEMEN