Karanlık gecelerinde,
Hiç sabah olmayacakmış,
Gibi,gelir ya sana.
Ama bir bakarsın ki,
Güneş,yine doğar,pırıl pırıl.
Ve yine sabah olur,
Yine gün,bütün dertleriyle,
Çöker,kara bulut gibi üstüne.
Ve sonra aklına gelir,
Bir nebze,serinler yüreğin.
Düşünürsün;
Onun da,Güneş’i doğdu
Şimdi,saçlarını okşuyor,
Güneş’in ışıltıları,
Ve penceresinin önünde kumrular,
Şimdi,Güneş’e baş kaldırıyordur,
Ortancaları.
İçini bir bahar serinliği alır.
Onun,
Nefesini hissedersin saçlarında.
Bahar tomurcukları gibi,
Tomurcuklanır,yeniden sevgisi.
Vurur kalbinin kıyılarına.
Düşünürsün;
Düşünde,beni gördü mü diye ?
Yüreğinden,
Bir beyaz,Güvercin uçar,
Gagasında,kırmızı bir gonca ile.
Güne bakan çiçekleri açar içinde.
Bir sürü hayaller,yakanı tutar.
Kalbiyle,kalbinin arasında,
Çılgın fırtınalar kopar.
Sonra,
Sevda türküleri düşer aklına,
Baharın,bu Nisan sabahında,
Köroğlu,Karaca oğlan kıvamında.
Tuğal KÖSEMEN