Babamı, annemi, kardeşlerimi, arkadaşlarımı,
Daha yaşarken gömdüm kara toprağa.
Bunu başarana kadar çok gözyaşı akıttım,
Travmalarım oldular; sonunda bunu da atlattım.

Hak etmediniz size karşı olan sevgimi,
Siz niye hak etmediğinizi ben yapacaklarımı,
Siz sebebleri, nedenleri; ben sonuçları düşüneyim.
Umarım günün birinde ne olduğunu anlarsınız.

İletişim kurma yollarınızı dinamitle patlattım,
Belki size göre kafayı yiyip beynimi çatlattım.
Bu kararıma tüm kalbimle, mantığımla inandım,
Varlığınızla yokluğunuzun manasızlığını anladım.

Artık yoksunuz, ben de yokum.
Biliyorum, size koymaz yokluğum.
Sadece sevmeyenlere bu soğukluğum,
Doldu kalbimdeki sizsiz boşluğum.

Yanımda gidinceye kadar bana eşlik edenler var,
Gitmeyeceğim, buradayım, yanındayım diyenler var.
Aklımda bu sözleri söyleyip giden insanlar var,
Nereye kadar sürecek deyip yola çıktıklarım var.

Biliyorum ki bugün varlar, yarın yoklar,
En büyük tecrübem, yaşarken ölenler.
Bana bu hayatta birçok şeyi öğretenler,
Gördüğüm sevecen yüzler altındaki nefretler.

Düşünceleri özgür,
Hayatı akışına bıraktım.
Acılarımı gücümle,
Sorunlarımı çözümlerimle tanıştırdım.

Kendimi umursayıp diğer insanları umursamamayı
Öğrendim.
Ve burada, mücadele eden tarafımı kendime çevirdim.