Kirlenmiş yüzler altında ne insanlıklar var,
Tertemiz görünen yüzlerde ne kirler var.
İnsanları tanımak ne kadar da zorlaşmış,
Güven duygularımız nasıl da körelmiş.

Her yüzümüze güleni dost görür olmuşuz,
Her saçımızı okşayanı sever sanmışız.
Ne kadar da yanılmış, kandırılmış, aldatılmışız,
İnsanların bu samimi görünen sahteliklerine.

Çıkarı için yaklaşanları fark edemeyecek kadar kör,
Canımızı yakanları hissedemeyecek kadar hissiz.
İçi kötü, dışı iyi insanı hayatımıza sokar olmuşuz,
Kendimizden geçip de onun iyiliğine koşar olmuşuz.

Ne kadar da anlaşılmaz insan oğlu, kaç yüzleri var,
Ama biz bir tanesini görüp kalben bağlanmışız.
Derdimizi anlattığımız dostlarımızı, bizi dinleyip de,
Merhem olacağını, bizi iyileştireceğine inanmışız.

Zor günlerimizde, en kötü zamanlarımızda,
Koşar dediklerimiz nasıl da yürümeyi unutmuşlar.
En gözde olduğumuz, apaçık ortada olduğumuzda,
Görmezden gelinip, nasıl da çaresiz bırakılmışız.

İlişkilerimiz ne kadar sahte, ne kadar da yapmacık,
Bizim dost görünene değil, dosta kapımız açık.
Biz ne insanlara kardeşimiz için kaş çattık,
Değmezmiş oysa, insan yalnız daha mutlu artık.

Güven duygumuzu suistimal edip çok kez kırdılar,
Seviyormuş gibi yapıp defalarca bizi kullandılar.
Kime güveneceğimizi, doğruyu yanlışı şaşırttılar,
Zamanımızı çalıp bizi ne de çok yordular.

Gidenlere hoşçakal, gelenlere dur der olduk,
Hayatımıza artık kimseyi sokamaz olduk.
Hep bir şüphe ile yaklaşıp korkar olduk,
Artık insanlara derdimizi anlatmaya susar olduk.

Hayatımız boyunca kendimize;
Sevme, güvenme, yaklaşma, samimi olma diyip durduk