0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
54
Okunma
Şair, yaşadığı bir kaybın ve hayal kırıklığının derinliğini dile getiriyor. Giden birine olan bağlılığın artık bir işe yaramadığını, ağlamanın ve acının boşa olduğunu anlatıyor. Gözyaşları, kanlanan gözler, acıya katlanmak metaforlarıyla, sevgi ve bağlılık karşılıksız kaldığında yaşanan içsel çatışma ve yorgunluk betimleniyor.
Şehir ve doğa imgeleri (İstanbul sokakları, denizler) artık huzur vermez hale gelmiş; hayatın renkleri solmuş, kalp mezarlığa dönmüş gibi tasvir ediliyor. Şiir, kaybedilen sevgiye karşı duyulan kırgınlık ve yalnızlık duygusunun yoğun bir ifadesidir.
Ağlama, gözlerim, ağlama gidenin arkasından.
Kanlanma, gözlerim, kanlanma seni sevmeyen için.
Ağrıma başım, ağrıma, seni düşünmeyen biri için.
Rahatla, yüreğim, rahatla; değmez, boşa sıkışma.
Giderim demiştim, gittim ama senden değil.
İstanbul sokakları bana göre artık dar gelir.
Denizler artık eskisi gibi bana huzur vermez.
Eskiler gözlerimden, acıta acıta akar gider.
Resimlerin artık bir manası yok.
İzlerin, acı ve elem katar hayatıma.
Mezarlığa dönmüş kalbim, cesetlerle dolu.
