Sevda,
sevenin sevilene bıraktığı
en kutsal emanetti.
Kalbinin en narin yerinden koparılan bir çiçek,
gözyaşında saklı bir dua,
ve “sana aitim” diye fısıldayan sessiz bir nefesti.
Biz o emaneti taşıyamadık,
kıymetini bilemedik.

Seninle başlarken hikâye,
her bakışında başka bir umut vardı.
Ellerimizde tuttuğumuz sevda,
bir kelebek kadar kırılgandı,
bizse farkında olmadan kanatlarına dokunduk.
Sevdikçe yorulduk,
konuştukça kırıldık,
sustukça uzaklaştık.
Sevdamız zamana yenilmedi belki,
ama ellerimizde incindi.

Şimdi adını içimde saklıyorum,
gülüşünü kalbimin en sessiz köşesine koyuyorum.
Hâlâ dua eder gibi seviyorum seni,
ama biliyorum,
o dua hiç bir zaman sana ulaşmayacak.

Sevda, bir emanetti.
Biz ise o emaneti kıran iki kalptik.
Ve ben, bu acıyı taşırken bile
sana dair sevgimi
yüreğimde bir yemin gibi koruyorum.

Çünkü seni kaybetmek öğretti bana:
Sevda, bir sabırdır.
Bir dua,
bir yara,
ve adı ömür boyu silinmeyen bir hatıradır.
Kıymetini bilemedik.....