Her sabah bir mecburiyetle uyanırım,
Yirmi dokuz yıldır süren bu uyanış.
Omuzlarımda sorumluluklar, önümde hedefler,
Hayatta kalmak için attığım her adım.

Dört yaşımda başlayan o zorlu sınav,
Yüksek ateşli bir havale, çocukluktan kalan iz.
Sonra yirmi dört yaşımda gelen büyük düşüş,
Derin bir boşluğa, paramparça bir ayak bileği,
Omurgamda bir çatlak, bir buçuk yıl süren bekleyiş.

Doğru düzgün yürüyemediğim, çalışamadığım günler,
Hayatım zorluklarla doluydu, yorgunluk hiç bitmedi.
Ama her düşüş, bir ders oldu bana,
Mücadeleyi öğrendim, asla pes etmemeyi.

Kimseye muhtaç olmamayı ilke edindim,
Gördüm ki insanların yaklaşımı çıkara bağlı.
İyi niyetler azaldı çevremde,
Düşenin dostu olmazmış, yalnızlık bir gölge gibi.

Bu yollar beni değiştirdi, belki de büyüttü.
Tanıdıklar birer maskeli balo, yüzleri sahte,
Seviyor diyenler, birer rüzgar fısıltısı, içi boş.
Hepsi birer yalancıydı, gölgelerde saklı,

Bu genç kalp, defalarca boğuldu gözyaşında, yandı.
Bir de o vardı, uzaklarda, ruhumun eşi sandığım,
Seviyor sanarken, kalbi çıkarın zindanıymış.
Beni severken, ayrılığın acı pençesine bıraktı,
Bazı aşklar, sevdalar, sevgiler böylece yarım kaldı.

Hayatın en büyük armağanı bu, anladım:
Emek olmadan hiçbir şey yetişmez, bilirim.
Bu yaşam "lay lay lom" değil, bir mücadele,
Büyük sorumluluklar ve sonsuz bir sabırla.

Ve şimdi gurbetteyim, ne bir baba eli,
Ne bir ana sıcaklığı, ne bir kardeş sesi.
Kimsesizliğin soğuk rüzgarı eser içimde,
Ama yine de ayaktayım, bu koca gurbette.

Yeni Ben ve Sonsöz
Beni yıkanlar bilsin, yaşattığını yaşamadan ölmezler!
Artık beni dertlere gömemezler!
İsteseler de beni çözemezler!
Eski beni asla yeniden bulamazlar!

Menfaati için yaklaşanlara uzağım artık,
Kolay değil bu yeni ben, çok anlaşılmazım.
Hayatıma ve hedeflerime varıyorum usulca,
Bir şeyler başarınca, yalnız kutlarım.

Ve bilsin herkes:
Bu hayatın sahnesinde,
Hak etmeyenlere yer yok artık yanı başımda!
Benim yolum, benim ışığım;
Sadece gerçekler ve huzurla aydınlık.