Günlerden Eylül mü desem
Yoksa aylardan ayrılık mı?
İnanır mısınız?
Havada kasvetli ve hüzünlü
Veya ümitsiz ve melonkolik bir rüzgar
Eşlik ediyor kaldırımda yürüyen ayaklarıma
Ve senin güzelliğine
Ve bize....
Ben Dünya dönüyor diye
Kendimi şanslı hissedenlerden olmadım hiç bir zaman
Ama hava ne kadar kötüyse o kadar sevindim
Ve o kadar bağlandım
Karanlık gecelere
Çektim içime o tedirginlik kokan caddelerde
Tanrı korkusunu
Ondan sonra da inanmak gelmedi içimden
İnsan yüzündeki Tanrı sevgisine
Ve tanrıyla savaşa tutuştum hep
Koymadım elimden geleni ardıma
Korkup kaçmadım
Savaştım ve söyledim
Söyledim ve yazdım
Ama inançsız olmadım ben hiçbir zaman
Şu gergin şehir sabahında bile
Yürürken ve sona yaklaşırken de..

İsyan ettim haklısınız,,
Evet isyan ettim belki,
Ama bir o kadarda utandım,
Kaldığım karanlık geceler boyunca
Bir kaldırım taşının yamukluğuna
Tanrıyı sorumlu tuttuğum da oldu
Ölümlü bir canlı olmanın keyfini alamadığı için sevindiğimde.
Ama yalansız da yaşadım diyebilirim
hayatım boyunca
Yandım kül oldum sonunda
Uğultulu bir sabah rüzgarında


Ne kadar isyan etsem de tanrıya
Ve bir ayrılıktan alsam da payı mı
Gergin bir şehir uykusunda
Ve ben....
Hiçbir zaman aldatmadım sevdiklerimi
Ve sevmediklerimi...