bir denizdim belki
ama hangi dalgam yıktı onun sabrını
hangi kelimem yosun tuttu kalbinde
ve hangi sessizliğim boğdu onun gülüşünü

sandım ki kıyılar yorulmaz
ben vurdukça
o da sever sandım beni taşlarıyla

ama şimdi
aynaya her baktığımda
saçlarımda rüzgar değil
pişmanlıklar uçuşuyor

ben miydim yoksa
kapıları tek tek örten
ben miydim
içimize geceyi sızdıran pencere aralığı

çok sustum
belki de en gürültülü yanım
o suskunluktu.
gülmeyi değil de
gülüşünü beklemeyi öğrendim ondan

şimdi soruyorum kendime
bir kadının en çok nesi yorar bir adamı
görememesi mi onun yorgunluğunu
yoksa hiç dinlememesi mi
o sessiz kıyı çığlıklarını

bir mevsimi unuttum belki
ama ellerini unutmadım
şimdi her dua
dudaklarımda ona dair bir yanılgı gibi

affet desem
sesim yankılanır mı hala iç duvarlarında
yoksa çoktan
o denizi unutmuş bir kıyı mıdır artık!