Yine kandım belki, bildiğim yalanla,
Her tebessüm ardı, saklı bir fırtına.
Dert omzuma çökse de gece yarısı,
Ben sustum sessizce, içim dimdik ayakta.

Her söze inandım, içim temiz diye,
Sabrı yorgan yaptım, örtündüm gizlice.
Kalbim kırıldıysa da bin parça yine,
Topladım tek tek kendimi amansız zamana.

Giden gitti, kalan sustu; dünya böyle,
Bir avuç sevgi aradım, çıktım yollara.
Sabır çektim ya “Allah, Bismillah” diye,
Sustum, yandım, ama eğilmedim kimseye.

Oldum kaderin yazan kalemi sessizce,
Umutsuzluğun bile umut aradığı yerde.
Kabul etmediğim tek şeydi çaresizlik,
Şaştı kaldı herkes içimdeki merhamet deryasına.

Yalnız Baba… gözlerin yaşla yoğrulur,
Susarsın ama yüreğin burkulur.
Ne bir alkış, ne de takdirin olur,
Yine de her sabah umutla yoğrulur.

Böyleymiş kara baktım devri devran
Kime ne ettiysem olmadı derman
Yalan dolan onlar için olmuş iman
Yalnız baba olmadı hiç tamam..


Ferman Alçiçek