O kadar çok sevdim ki seni,
Ne yemine ne ispata gerek.
Öyle gözlerime dolu dolu bakma
Ve sakın bir şey söyleme, inanırım.

Bir yüreği bu kadar kolayca yakmak,
O seni seviyor diye umarsızca davranmak...
İki kollarını yana açıp “Bana gel” deme,
Sürç-i lisan olur, bir an gaflete düşer, inanırım.

Gönülden, özümden bağlıydım sana,
İnanmıştım, bağlanmıştım yardımına.
“Bir daha asla yapmam, pişmanım” deme,
Kalbim yenik düşer, dil lal olur, inanırım.

Ne günler yaşadık seninle, ne anlar...
İnsan olan, insanın dilinden anlar.
Etrafımda dönüp kurduğun fırıldaklıklar...
“Seni ben çok sevdim” deme, inanırım.

Yap. bir iyilik ,hem bana hem kendine,
gidersen git, istersen cehennemin dibine...
Öyle yanıma yaklaşıp verme, kokunu yine
Gözüm kararır, yenik düşer sana, inanırım.

Hiçbir şey demeden, yüzüme dönmeden,
Elim, kolum, ayağım, gözlerim seni görmeden...
Karanlığa karış, toprağa gir hayatımdan çekil,
Yoksa kendime değil, lanet olsun... sana inanırım.

Ferman eylemişse, neylesin gönül?
Yandım, tutuştum, düştüm gönül bağına.
Ben sadece çok sevdim ve inandım sana….
Demek ki inanmak, aldatılmaktan ibaretmiş.

Ferman Alçiçek.




Değerli yorumlarınızı bekliyorum.