Aşkımız tembel...
Konuşmuyoruz fazla,
Bakışıyoruz sadece,
Sözler ağır, suskunluk derin.
Bir öpücük bile roman gibi,
İçimizde büyüyen bir hayal.

Sevdamız tembel...
Mektuplar yazılmıyor,
“Özledim” gecikiyor dudaktan.
Ama fırtına kopuyor içimizde
Sussak bile,
Anlıyoruz birbirimizi
Hiçbir şey yokmuş gibi davranırken.

Sarılmaya bile üşenmişiz,
Bir tebessümle geçiştiriyoruz.
Aynı anda dalıyoruz uzaklara,
Aşk hâlâ orada,
Tembelliğe rağmen
Gerçekliğini koruyor.

Güzel kelimeleri unutmuşuz,
“Nasılsın, iyiyim” dışında
bir şey söylemiyoruz.
Kalp konuşmak istiyor,
Ama dil,
Artık yorgun.

Suskunluğu alışkanlık saymışız,
Sanki aşk böyle yaşanmalıymış gibi.
Ama içimiz,
Hâlâ çırpınıyor.
Sözsüz, dokunmadan,
Sadece hissederek yaşıyoruz.

Ve bekliyoruz...
Hep biri önce başlasın diye.
Bir adım, bir kelime, bir dokunuş…
Ama tembellik bırakmıyor elimizi.
O yüzden biz,
Kavuşamayan
Ama hep seven
İki kişiyiz artık.

Ferman Alçiçek