Olur mu ki mutluluklar eskisi gibi, gelsen
Gidişinin kaçıncı mevsimi bilmem
Bir kıyametti kopan, içimin çöllerinde
Bir tufandayım şimdi, çıkamıyor gemim
Oturmuş ağrı dağına
Ve yüklemişim gözlerime tüm mevsimleri
Hasretinle birlikte çıkmışım
Bilemediğim kıyametin yolculuğuna

Seni mi alayım, bir de kalbini
Bu hasret gemisine... ama yoksun ki ! yoksun ki !
Ellerim mektuplarına uzanıyor
Gözlerimde yaşlar, içimde özlem yığını bir de
Bir de gözlerin
Hani bırakmayacaktı bakışlarımı bakışların ?
Bazen bir mucize bekliyorum, yaratsan Allah’ım !
Bir mucize !

Kalbimi, kalbini bir de hüzün bulutlarımı alıp
Gözlerimde, gidiyorum kıyamet yokluğunla
Kayıp umutlarımı bulmaya... seni bulmaya
Son katreleri avuçlarımda sabrımın
Vakit ; bir akşam ezanı vakti
Fi tarihi masalı ruhumun derinliğinde
Aşacağım kafdağını
Sana ulaşabilirim... yüreğim izin verirse
İçimde yanan hasretinle
Bilemiyorum hangi dağı aştığımı
Canımı hangi taşlara çarptığımı
Mavide karar kılmıştı gül
Neden siyaha boyadılar ki tüm baharımı ?

Bak kıyametler yükleniyor Nuh’un gemisine
Üşüyor içimde yokluğun ve ikimiz
Dinmeyen yağmurlarımı dindirsen gelip
Doğmayan güneşi ellerinle al ufuktan
Tan vakti vuslatı sarsın kucağımı

Meğer hüznün romanını sen yazmışsın
İçimde şimdi esen bir çöl rüzgarı
Neden gamlı yağıyor şu yağmurlar ? Eylül mü ?
Hani saçlarımızdan süzülüp te
Yüzümüzü okşayan pembe katreleri bulutların ?

Dün rüyamda ulaşmıştım sana
Bitirmiştin prangalı akşamları
Mektuplarımın siyahını
Pembeye boyamıştın
Sol yanımda bir anka kuşu heyecanlı
Tüm kuşlar suskun hasretine bil / sen !
Rüyalar gelişine çıksın artık
Gözlerim yorgun, gözlerim ağlamaklı
Yaşlarımı sil ellerinle, serinlet yüreğimi
Ben yenilmiş yürek yangınlarına
Gözlerindeki bitmeyen yağmur seline
Beklediği umut doğacak mı ? doğacak mı ?
Eylül bakışlı akşamlara tutsak olan
Benim için

Günay Koçak

1 / 9 / 2025