Bismillah.

Şiir de bir nevi şairin susma biçimidir aslında. Kelimeler yalnızca ses değildir, aynı zamanda sessizlikten doğanlarla da örülüdür.

Şiirler bazen yalnızca kelimelerle değil, sessizlikle de konuşur. Onlar okurunun gözünden çok içinden geçer. İşte insanın görünmez yüzünü çizen, varlığın arka bahçesinde gezinen, iç ile dışın uyumunu ustaca işleyen bir şiir dili.

Tüm kalıplara, zorlamalara, yapaylığa karşı bir itirazdır bu şiir. Sevgi, şiir, insanlık…
hiçbiri zorla öğrenilmiyor. içtenlik, samimiyet ve inanç istiyor illaki.

Şiirin tamamına hâkim olan şey bir ruhsal geçit töreni, bir imgeler karnavalıdır. Şairin aklını duvara asıp “gönlüyle gezdiğini” söylediği bizi çağıran yerdir. Rasyonel olanın ötesi, sezgisel olanın alanı. Burada her şey su gibi akarken aynı zamanda da ağırdır. Her sözcük bir başka kapıyı açar, bir başka duyguyu kanatır.

Bu şiir, okuyucusuna kolaylık vaat etmiyor. O, anahtarını kendi içinde taşıyan bir metindir. “Kapılar kapalı ve biraz da şifreli” ifadesiyle metinle olan ilişkimizi en iyi şekilde tanımlıyor. Şairimiz okuyucusunu keşfetmeye, düşünmeye, durup bakmaya çağırıyor aslınsa.

En güzel şiir, en zor olandır. Her imge, her dize, şairin damıttığı bir damla yürek, bir parça ruh, bir suskunluk anıdır.

Bu şiir bize konuşmadan anlatmanın, anlatmadan dokunmanın biçimini sunuyor. Anlamı deşifre etmek için sabır, duyarlılık ve dikkat istiyor. Herkesin göremediğini görmek, herkesin duyamadığını duymak istiyor.

Şair olmak, duymayı bilmekten geçer. Sadece duymak da değil; duygunun nabzını tutmak, kelimenin ruhuna eğilmek, söze sadakatle dokunmaktır mesele. Ve bu sadakat yazdıkça artan bir verimliliğe dönüşür. Şairin tarlası boş kalmamalı, ekip biçtiği her duygu tohumu, bin bir çeşit çiçek açtırmalı gönül toprağında.


Gün olur kelimeler yorgun düşer, şiir, kendini tekrar etmeye meyillenir. Ama düşünen akıl, üretmek için çabalayan ruh asla pas tutmaz. Yani Tesbih şairin kalemi hep ışıldamıştır bugüne kadar. Kısmeti şiir olan bir kalp, her mevsimi bahar bilir. bu bahar, okuyanın içine sinen bir ferahlık olur. Yani onun şiir tarlası asla kıtlık görmüyor. toprağa ekilmiş bereketli bir tohum gibidir onun dizeleri.
Rabbinden gelen lütufla her biri bire bin ürün veriyor. Şairimizin çalışkanlığı, düş gücü ve içtenliğine karşılık gelen bu verimlilik düşünmenin kutsallığına bir işarettir.

Bir şiiri şiir yapan yalnızca onun sözcükleri değildir. Şairin nefesidir, nabzıdır, niyetidir esas olan. Tesbih şairin şiirlerinde bu nefes öyle canlı, öyle diri ki, sözcüklerin içine sinmiş bir içtenlik, bir sadelik ve aynı zamanda bir vakur duruş vardır hep.

Biçimsel olarak da yapaylıktan, gösterişten, tumturaklı kelime oyunlarından arınmış bir şiir bu.

O, duygunun DNA’sını çözercesine titizlikle kurar her mısrasını.

Tesbih şairin şiir okununca biraz duraksanır, susulur,
sonra da bir 'hımm" eşliğinde kalbin içine doğru bir merdiven dayanır.

Hayranlık elbette

🌾