Hiç satmadım yüreğimi,
Çünkü yüreğim,
Bir bedenden çok,
Geceye zincirlenmiş bir mahzendir.
Kiliti pas tutmuş,
Anahtarı çoktan kaybolmuş.

Her sözüm,
Bir aynanın kırık parçasıdır;
Baktıkça yüzümden çok
Yaralarımı gösterir
ne zaman yazmaya kalksam
Cam kesiği gibi kanar avuçlarım,
Sakladığım sırlar
Yere dökülür, paramparça.

Ben şiir yazmam aslında,
Kendi gölgemi kanatırım.
Her mısra, içimdeki boşluğa kazınmış
Bir çığlıktır.
Sessiz görünür,
gecenin derinliklerinde
Kör bir yıldırım gibi patlar.

Kasım’dır damarlarımda akan zaman,
Her gün biraz daha eksilir yapraklarım.
Baharı beklerim,
Bahar hep sırtını döner.
Yaz, kavurur içimdeki suları,
Kış, daha da taşlaştırır yalnızlığımı.
Hiçbir mevsime sığamadan,
Kendi içimde tükenirim.

Noktasızdır tüm satırlarım,
nokta koymak
Kendi mezar taşımı dikmek demekti
Yarım bırakırım her kelimeyi,
Çünkü ben de yarım kalmış bir hikâyeyim.

Bazen düşünüyorum;
Belki de ben hiç var olmadım.
Sadece kelimelerimde yaşıyorum;
Sadece acının yankısıyım.
Bir ömrün değil,
Bir yarım kalışın adıyım.

Benim şiirlerim okunmaz aslında.
Onlar karanlığın gizli dilinde yazılmış
Sessiz ayinlerdir.
Her harfi,
Kendi gölgeme fısıldanmış
Bir dua ya da bedduadır.

Ben derinliğe gömülmüş bir sesim,
Gözle görülmeyen bir yara,
El ile tutulmayan bir kan
Bütün satırlarım şunu söyler:
“Hiç kimse bilmez,
Gün geçtikçe biraz daha eksilirim
Ve şiirlerim,
Beni hayatta tutan son nefesimdir…”


S.K...