Günlerden cuma, bir durakta gördüm seni,
Mas mavi gözlerin, ipek saçlarınla
Hanım hanımcık bir sessizlikte duruyordun.
Sanki uzak bir diyarın türküsünü
Taşıyordu bakışların…

Aynı otobüse bindik,
Camdan dışarıya dalıp gittin,
Ama ruhun başka bir şehirdeydi sanki.
Sonra bir an kendine geldin,
Gözlerin dolaştı kalabalıkta,
Ve ansızın bana değdi.

Hafifçe gülümsedin,
Cesaretim elimden tuttu,
Yanına oturdum.
Güzelliğin, cennetin bir parçası gibi
Beni başka diyarlara sürükledi.

Sordum sessizce:
“Bu derinliğin ardında ne var?”
Meğer sen de benim gibi
Yaralıymışsın hayattan.
İki yabancı, iki kırık kalp,
Aynı otobüsün yolcusu olduk o gün.

Araç durdu, indik birlikte.
İçimde bir gizem,
Sende bir sır vardı.
Karnım acıktı;
Naifçe sordum:
“Bir durum yer miyiz?”
Gözlerime baktın,
Bir süre düşündün…
Sonra usulca: “Gidelim” dedin.

O gün karnımızı doyurduk,
Ben sana kahve ısmarladım.
Mas mavi gözlerin
Bütün sözcüklerden daha güzel konuşuyordu.
Naif, ince bir kadın…
Ve ben,
O Cuma günü bir durakta
Hayatın bana sunduğu
Şiiri bulmuştum.