YARIM KALAN NEFES – I
Yolların sessizliğinde boğulan bir gurbetin var
Dili taş kesilmiş, suskun bir özlem kadar uzun;
Sesin bir nehir gibi akıyor içime,
Ama ellerine dokunamıyor yüreğim…
Gözlerin…
Karanlıkta yankılanan kadim bir çağrı,
Ben ise hep yolların ortasında düşen bir yolcuyum.
Sana varamayan her adım, kalbimde bir yankı,
İçimde sessizce kanayan derin bir sızı…
Bil ki…
Uzaklık ne kadar çetin olursa olsun,
Ben hep sana varmaya çalışan
Yarım kalmış bir nefesim.
Bir türkü gibisin, adı söylenmeyen,
Uğruna sustuğum her kelime seninle dolu.
Çünkü bilirsin…
Sevmek, bazen susmakla başlar
Ve ben seni,
En çok da söyleyemediklerimle seviyorum.
Bir hasretin eşiğinde tutuşur gece,
Ay, duvarlara yaslanmış bir mahkûm
Ve sen, yangının sessiz kıyısındasın hâlâ
Ben, her gece içine çektiğim eski bir yanış…
Her sabah, gözlerinden doğar içimde gün
Her gece, adınla mühürlenir uykularım.
Ama artık bazı sabahlar
Sesin gelmiyor içimden…
Gidecek yerim çoktu,
Ama hepsi sana çıkıyordu.
Şimdi bütün yollar bende bitti
Ve ben kendime bile varamıyorum.
Ben yine yollardayım,
Yine sana varmayan bir kıyının çocuğuyum.
Eksik bir adım gibi,
Yarım kalmış bir nefesim sende…
Bir fısıltı daha düşse dağlara,
Belki sesim sana varır,
Belki yol olur gecelere
Bir taş daha eksilir
Kim bilir içimdeki suskunluktan…
Bilirsin,
Yüreğin yandığında öğrenilir sevmek.
Ben seni en çok,
Yoksunluğunla sevdim…
Oysa sevmenin de bir eşiği varmış,
Suskunluğun bile bir sesi…
Beklemek, zamanla kalbi örten bir külse
Ben artık içinde seni seçemiyorum.
Adını andığımda ürperen rüzgâr,
Belki senin saçlarından kaçan bir hatıra
Belki de…
Gözlerimin ucunda kalmış
Bir vedanın titreyen soluğu.
Ama bazı adımlar var ki
Atılmadıkça yara olur…
Ve ben her adımda biraz daha
Seni bırakmayı öğreniyorum.
Yine de beklerim.
İçimde kuruyan her kelimeyle
Yine de beklerim.
Bir gün sen olursun diye
Bu yarım kalmış nefesin son hecesi.
Şimdi,
Adını kalbimin en sessiz yerine gömüyorum.
Ne bir ağıt,
Ne bir sitem,
Sadece senin kadar derin,
Senin kadar suskun bir vedayla…
Çünkü seninle başlayan o aşk,
Ne kavuşur
Ne unutulur.
Sadece bekler.
Bir ömür boyu,
Yarım kalmış bir nefes gibi…
Sadece bekler…


YARIM KALAN NEFES – II
Geceler boyu içime çöküp duran sessizliğin,
Artık yankı vermiyor duvarlarıma.
Bir zamanlar adını fısıldayan rüzgâr,
Şimdi başkasının saçlarını okşuyor belki…
Ve ben,
Hâlâ içimde taşıdığım seni
Artık kendimden sökme vaktindeyim.
Sitemim sana değil,
Beni bende unutturana…
Kalbimin ortasında büyüyen bu suskun yangına.
Yol olup da dönmeyene,
Söz verip de susan göze,
Ve gülüp geçene…
Ben seni hep sevdiğim yerde bıraktım,
Sen beni hiç bulmadığın yerde unuttun.
Aynı şiirin içinde
Aynı kelimede
İki ayrı suskunluk olduk.
Yine de bil:
Ben seni gerçekten sevdim.
Sana yalan söyleyen herkesin yerine,
Senin yüzüne hiç bakmamış herkesin yerine
Ve en çok da
Senin kendine bile söyleyemediklerin yerine…
Ama şimdi…
Artık yürümüyorum.
Gözlerin beni çağırmıyor,
Sesin yollarımı aydınlatmıyor.
Rüzgâr adımı taşımıyor,
Yollar sustu.
Ve ben de susuyorum.
Ama bu suskunluk, bir yenilgi değil;
İçimde sessizce tamamlanan bir yolculuk sadece.
Şimdi sana bir vedanın eşiğinden,
bir ömrün yüküyle son kez sesleniyorum:
Sevdam…
Bittiğini söylemeden biten,
hiç başlamamış gibi içimde kalan tek gerçek.
Adını andığım her yerde sustum,
izini sildiğim her hatıra seni geri getirdi.

Ve şimdi, suskun bir kalbin son cümlesiyle:
Kendine iyi bak.

Ben seni artık hatırlamadığın bir yerde beklemeyeceğim.
Son defa… iyi bak.
Çünkü bu defa
asla dönmeyeceğim.


Şiir - bedengi