Bir inanç gibi başlamıştı sana yolculuğum.
Kalbim seninle dua eder, gözlerimle secdeye varırdım.
Sonra bir gün, sessizlik girdi aramıza,
o sessizlik bir küfre dönüştü.

Bir vakit yeminler ettim gözlerine,
yalanlarına iman.
Gerçeğe uyanmak,
bütün iç seslerimi boğdu…
Ve sustu içimde her sabahın adı.

Unutarak değil,
alışarak öldürdüm seni.
Ne nefret kaldı,
ne hatıran…
Sadece küllerin içinden
kendini arayan bir ben.

Geceler uzadıkça,
gözlerim sabaha değil,
unutuşa daldı her defasında.

Zaman, adını unuttu parmak uçlarımda.
Hatıralar bile yoruldu seni taşımaktan.
Bir gülüşün kadar kısaydı sevdan,
bitmeyen bir sükût,
bir bedel kadar ağır.

Bir zamanlar nefesindi hayat,
şimdi adın bile ağırlık.
Yanlış bir gülüşte kaybettim seni,
doğru bir sessizlikte gömdüm.

Sonra anladım:
İnsan en çok sustuklarında yanar.
Kelimeler biter,
ama suskunluklar hâlâ küldür içinde.

Artık kalbim taş kesildi,
içinde yankılanan sadece ben kaldım.
Ne affın geçer oradan,
ne adın…

Bazı kayıplar,
geri dönmesin diye yaşanır.
Ama bazı sesler,
dönmeyenlerin bile yankısını taşır.
Ve içten içe hep bir fısıltı kalır: “ya dönseydi?”

Ben,
her şeyi susturup
sana ait yankıları boğarken,
kendimden geriye
yalnızca duman bıraktım.
Bir daha Dönme geri.

Rüzgâr...
Bir gün savurursa küllerimi,
bil ki bu da geçiciliğin sesi.
Ne sen kaldın orada,
ne ben dönebildim buraya.
Geriye sadece sessizlik kaldı.