Dudakların mühür;
pas tutmuş bir kilit gibi açılmaz.
Gözlerin, içine bakıldıkça karanlığı çoğaltan bir kuyu.
Ellerim sana her uzandığında
bir fırtına koparır iplerimi,
gövdem boşluğa düşer.
Bu ne biçim sevda… dokunsam taş olurum,
susarsam mezar.

Kokun, yağmurda unutulmuş bir defter yaprağı,
ben açmadan yanar.
Sözlerin, göğsümde saplı paslı bir hançer;
her sabah yeniden çekilir, yeniden saplanır.
Bu ne biçim sevda… kanımla yazılmış,
ömürden çalınmış.

Adım, unutulmuş taşlara kazınmış,
ayak izlerim fırtınalara rağmen silinmez.
Her gece uykuya değil, sana yürürüm.
Ne biçim sevda bu… uykuyu bile sürgün sayar.

Gölgem, kendi mezarımın başında erken yas tutar.
Aynam yüzümü değil,
içimdeki yangını gösterir.
Yollar sana dikenle değil, gurbetle örülmüş;
her adımda ciğerim parçalanır, soluğum kesilir.
Bu ne biçim sevda… yol olur, ömrümü tüketir.

Gecenin ortasında, kapısız bir hücredeyim;
tavanından yıldız değil, zincir sarkar.
Adını her söylediğimde
gökyüzünde bir kuş kanadı kırılır.
Bu ne biçim sevda… ne başlar, ne biter,
ne de unutturur.

Ellerim, boşluğa zincirlenmiş,
gözlerim ışığına kör edilmiş bir gece.
Kalbim, kendi taşlarıyla gömülen bir şehir;
yıkıntılarında yankılanan tek isim sensin.
Bu ne biçim sevda… kendi tarihini yiyip bitiren.

Bir rüzgâr eser, sesin gibi ürpertir.
Bir yağmur başlar, gözlerin gibi yakar.
Sensizlik, sırtıma bağlanmış ağır bir dağ;
taşısam belim kırılır, bıraksam ciğerim yanar.
Ne biçim sevda bu… kemiklerimden mezar yapan.

Zaman bile sensiz dönmez.
Takvim yaprakları elimde kül olur.
Saatler, adını söylemeden yürümez.
Bu ne biçim sevda… zamanı bile çürüten.

Ve yokluğun, susuz bırakılmış bir kök gibi büyür içimde;
ciğerime saplanır, gözlerime tırmanır.
Ben böyle yanarken, dünya dönmeye devam eder.
Bu ne biçim sevda… dünya döner.
Ben böyle sende yanarken…
Ne biçim sevda bu…
kalbim sen’de durmuşken…
Bu ne biçim sevda…
ben sende ölmüşken.
Ölmüşken…