Hasretle Yaşayan Kız

Gittiği günden beri, gözlerinde hep uzak şehirlerin puslu çizgisi var.
Ellerinde hala eski evinin kapı tokmağının sıcaklığı…
Ne zaman adını ansam, yüzünde yarım bir gülümseme belirir,
ama bilirim, içinde kopan fırtınaları kimseye anlatmaz.

Bazen pencereden bakar,
ama gördüğü sokak burası değildir.
O, çocukluğunun geçtiği toprakları izler gözlerinde,
annesinin elinden içtiği çayın buğusunda kaybolur.

Okuduğu okulun merdivenlerinde bıraktığı hayaller var,
henüz dokunamadığı,
hayalinde defalarca tamamladığı…
Ama hayat, ondan önce karar vermiştir gitmesine.

Ben bilirim,
yeni şehirde aldığı her nefes, eski evinin duvarlarına çarpar geri döner.
Bir yabancının yanında gülse de,
geceleri memleketinin yıldızlarına sessizce ağlar.

O, dönmek isteyip de dönemeyenlerin hikâyesidir.
Ve ben, uzaktan izlerken
onun gözlerindeki hasretin,
hiç bitmeyen bir gurbet türküsü olduğunu duyarım.