Dalgalar kıyıya usulca vururken,
Her bir köpük, sanki kalbimizin atışıydı.
Denizin tuzu dudaklarımızda,
Rüzgâr saçlarına dokunurken
Zaman bile durdu o an,
Çünkü biz vardık…
Ve biz, o anın en güzel yeriydik.
Kumsalda yürüyorduk,
Ayak izlerimiz yan yana,
Ama kalplerimiz çoktan iç içe geçmişti.
Her adımda deniz bize şarkılar söylüyordu,
Gecenin sessizliğinde fısıldanan bir dua gibi.
Sanki dalgalar bizi kutsuyor,
Gökyüzü yıldızlarıyla bize gülümsüyordu.
Ellerin elimdeydi,
Parmaklarımızın arasında sessiz bir yemin gizli.
“Hiç bırakma” der gibi sıkıca tutuyordun,
Ben de “buradayım” der gibi cevap veriyordum.
O an ne dün vardı ne yarın…
Sadece biz vardık,
Dalgalar, kumsal ve biz.
Belki zamanla izlerimizi deniz silecek,
Köpükler adımlarımızı yutacak,
Ama o anın sıcaklığı
Hiç çıkmayacak içimizden.
Çünkü bazı anlar vardır,
Hafızaya değil, kalbin derinliklerine kazınır.
Ve biz o anın en güzel yerinde saklıyız