Bir veda ki yere değil, göğe yazıldı bu kez,
Toprak susarken gök ağladı ardından.
Rûhum salınır gibi süzüldü ecrâma doğru,
Ve dünya, geride kaldı bir hatıra gibi.

Tenin döküldü ey cân,
Sanki eski bir hırka gibi bırakıp geçtin.
Ne bir iz ne bir sitem taşıdın arkandan,
Yalnızca duâ gibi kokan bir sessizlik.

Ey göklerin tanıdığı yolcu,
Meleklerin kanatlarında yürüyorsun şimdi.
Sûr’a yazıldı adın, mahşere mühürlendi hâlin,
Sen artık yeryüzünün değil, semânın kelâmısın.

Her yıldız seni selâmladı geçerken,
Her esinti duâ okudu adının ardınca.
Bir sabah ezanı gibi titredi gökyüzü,
Sen yürürken ebediyete, Rabbin dîvânına.

Veda ettin lakin bir gidiş değildi bu,
Bir çağrının cevabıydı,
Bir vuslat mektubunun teslimi,
Bir ömrün secdeye dönüşüydü son adımın.

Sükûtla yazıldı vedan,
Ne ağıt ne feryat duyuldu ardından.
Çünkü biliniyordu:
Bu veda, bir başlangıcın tâ kendisiydi.

Semâ bir kâğıt,
Gözyaşların mürekkep,
Ve adın…
Rabb’e yazıldı şimdi,
Arş-ı a’lânın kayıtlarında…

Göğe yazılan vedâ da,
Ne unutur seni zaman,
Ne siler toprağın hafızası.
Çünkü sen toprakta değil,
Kalplerde bıraktın izini.

Kabrin bir son değil,
Bir kapıdır sana:
Bârî’ye açılan,
Sonsuzluğa uzanan...

Ey gökleri tanıyan rûh,
Kuşlar sustu ardından,
Rüzgâr bile yol verdi,
Ve cümle mahlûkat selâm durdu.

Bir rahmet yağmuru gibi aktın arşa,
Bir dua gibi açıldın ebediyete.
Ten geride kaldı, yalan yükleriyle,
Ama rûhun hafifti, çünkü hâlisiydi niyetin.

Her veda bir vedâ değilmiş meğer,
Kimi veda, Rabb’e varmaktır…
Sen işte öyle vedâ ettin:
Dünyaya değil,
Fanîliğe…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(2 Ağustos 2025)