GÖZLERİN BİR KUYU
– Sessizce Boğulmak –

Gözlerin bir kuyu, derin ve suskun,
İçine bakınca kendimi unuttum.
Işık sanıp daldım karanlığına,
Meğer her parıltı kurtuluş değilmiş aslında.

Bir bakış attın, dünya sustu,
Ben o sessizlikte sonsuza düştüm.
Ne ses vardı ne çığlık,
Sadece kalbimin atışıydı duyduğum.

Sevdan bir girdap gibi sararken beni,
Kurtulmak mı istedim, kalmak mı bilemedim.
Bazen çıkmak istemez insan dipsizden,
Çünkü acı bile, sevdiğinin yeridir bazen.

Ben seni gözlerinde ararken kayboldum,
Bir yudum sevgi için, bin nefes harcadım.
Elin elime değmeden, tenin tenime sinmeden,
Yalnızca bir bakışla mahvoldum.

Söyleseydin, “burası son” diye,
Yine de yürürdüm, hem de isteyerek.
Çünkü o kuyunun karanlığı bile,
Sensizliğin aydınlığından daha güzeldi bana.

Her sabah gözlerinden bir yudum aradım,
Her gece susuşunda boğuldum yeniden.
Belki sevmek, tam da buydu:
Birini, seni sevmediğinde bile beklemekten vazgeçmemekti.