0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
125
Okunma
İki insan...
El ele, sessizce yürüyordu.
Yol, upuzundu.
Ağaçların gölgesiyle, güneşin ışığı birbirine karışmıştı.
Toprağın rengi, gökyüzünün mavisine ayna tutuyordu.
Sözcüklere gerek yoktu.
Sadece adımlar vardı.
Ve birlikte atılan o adımların sessiz anlaşması
Aşk, belki de buydu...
Ne çok konuşmak,
Ne de sürekli bakmak...
Sadece yanında yürüyen birinin varlığını bilmekti.
Aynı yönde.
Aynı sessizlikte.
Aynı gölgede...
#ruhsobetçisi
5.0
100% (1)