(Hayata tükürenlerin duası)

biz susturulmuşların çocuklarıyız.
ağzımıza küfür koydular, çünkü adalet kelimesi pahalıydı.
sevgi dediler, üstüne indirim yaptılar.
biz de lanet ettik
çünkü lanet, içimizde kalan tek dürüst kelimeydi.

hayat bize fırsat değil, tuzak sundu.
dost dediklerimiz, elimizden su değil, sus payı uzattı.
aşk bile bir borsa gibi oynandı üstümüzde;
değerimiz düşmesin diye kalbimizi gizledik,
ama sonunda kalpsiz kaldık.

biz ne iyi ne kötüydük
yalnızca gerçek.
ve gerçek, herkesin hoşuna gitmeyen bir tınıydı.
bizden korktular çünkü biz maskesiz konuştuk;
bizim küfrümüz onların yalanlarından daha temizdi.

sokak bizim tapınağımızdı,
duvarlar vaaz verdi, sigara dumanı dua etti.
tanrıyı gökyüzünde değil, aynada gördük;
ve bazen o da bizden utanıyordu.

biz lanet ederken bile sevmesini bildik.
çünkü bazen “siktir git” demek, “beni incitme artık” demektir.
bizim aşkımız bile öfke gibiydi:
yakıcı, kirli ama sahici.

şimdi soruyorum sana dünya:
biz mi kirliyiz, yoksa sen mi bizi kirlettin?
biz mi küfür ettik, yoksa sen mi lanet ettin önce?
biz mi delirdik, yoksa sen mi aklı sattın pahalıya?

biz, lanetli şairler,
hayatın a*na koymadık
sadece onun yalanına tükürdük.