Gecenin kalbinden süzülen bir ah gibi,
Secdede boğulan en ince duam ben,
Ne yıldızdan bir dilek, ne arzudan iz var,
Sadece sensin ey Rahîm, bütün varım, nedenim.

Avuçlarımda kırık kandiller taşıyorum,
Her biri sönmüş bir ümide denk gelir,
Ama yine de yakarım ism-i şerifinle,
Çünkü senin adınla parlar her küllerim.

Ey Cemîl! Lütfunla ört ayıbımı,
Kahrın bile güzeldir, ben kabule amadeyim.
Sevdan bir dertse, derdinle kıymetliyim,
Acıyla yoğruldum, rahmetinle dirileyim.

Ben kimim ki yönelsem sana bir yüzle?
Yüzüm yoktur, ama kalbim hâlâ sen diye atar,
Nefsimin sükûtu bile senin zikrindir belki,
Dil sustuğunda gönlüm “Allah” diye yanar.

Dizlerim çamurda, alnım taşta iz bırakır,
Her iz, vuslata yazılmış bir ahit olur.
Kalbim, her darbeden bir secde çıkarır,
Gözyaşım, sırat köprüsünden önce akar durur.

Yolumda rehber yok belki, ama aşk var,
Ve aşk, beni ateşle terbiye eden bir kervan.
Dudaklarımda yarım kalmış bir âyet gibi,
Her harfimde sen, her harfimde bir figan.

Ey kalpleri çeviren Mukallibü’l Kulûb,
Beni bana bırakma, ben nefsimin oyunundayım.
İzin ver, en derin mağaramda adını yankılayayım,
Çünkü sesinle yankılanmayan gönül, sahrada kayıptır.

Cemâlini arayan her niyaz gibi ben de
Susarak konuşurum, duayla yürürüm,
Bir çiçek gibi açmak değil muradım,
Toprağa gömülüp senden doğmak isterim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(25 Temmuz 2025)