0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
133
Okunma
Adımı Hiç Söylemedim
Kanatlarımı kendim kestim,
uçmak mı?
Ben yere mahkûm ettim düşlerimi…
Ailem gülsün diye
kinimi de gömdüm çocukluğumla birlikte.
Mutluluğumu bölüştüm,
kendim açken bile…
Onlar doysun diye ben tok görünmeyi bildim.
Ama hiçbir zaman
“önce ben” demeyi öğrenemedim.
Çünkü çocukken büyütüldüm,
büyürken içimdeki çocuk hep susturuldu.
Şimdi sorsalar:
"Dünya adına ne istersin?"
—“Bir 14’lü, içine bir mermi...
koy kafama...
ben de kurtulayım, onlar da.”
Çünkü yaşarken değerimi bilmediler,
belki ölünce
mezar taşıma çiçek koyarlar diye umut ediyorum.
Ama…
kıymet bilmeyenler için ölmek de fayda etmez,
bilirim.
Yine de içimde,
suskun bir çığlıkla
yaşamak zorundayım…
5.0
100% (2)
