Ayarsızım

Ben ayarsızın tekiyim,
ortamım yok, yolum yok.
Ya çok severim,
ya da çok nefret ederim.

Dağ gibi üstüne titrerim,
bir rüzgar gibi eser,
hiç fark ettirmeden giderim.
Farkına bile varmazsın.

Dedim ya, benim dengem yok;
bazı lafları söylemeyen çekinirim,
bazılarını da hiç acımadan yüzüne sayarım.
Ben buyum — ayarsız bir manyak;
ne yaptıysam ya çok sevdiğimden yaptım,
ya da çok kırıldığımdan.

Ama kimseye yaranamadım,
ya fazla geldim ya da eksik kaldım.
Bir yanım hep çocuksu,
bir yanım da diken gibi keskin.
Gönlüm geniş ama sabrım dar,
küserim, kırarım, sonra kendi yarama tuz basarım.

Sevdiğimi kaybetmekten korkarım,
ama gururumdan geri dönemem.
Benim halim budur;
ya içime atar susarım,
ya da ortalığı yakarım.
Ne ortası var, ne dengesi.

Sözlerim samimi,
samimi olduğu kadar kimi zaman bir bıçak gibi keskin,
ya da bir merhem gibi yaraya iyi gelen.
Bazen sustuğum çok şey olur,
ama sustuysam bil ki kalbim kırılmıştır.
Bazen de hiç acımam,
doğru bildiğimi yüzüne haykırırım.

Benim sözüm ya canını yakar ya da ruhuna dokunur.
Ortası yoktur, tıpkı benim gibi.
Ve inan, kimseye hesap vermem.
Çünkü ben neysem oyum:
Ayarsız, ama sahici.