Bir kadın tanıdım,
Yaralı, ürkek bir ceylan gibi…
Adımlarında bir titrek sessizlik,
Bakışlarında yarım kalmış bir ömrün izleri vardı.
Yaklaştım,
Yaralarını sarmak istedim,
Ama kalbinin kapıları çoktan kilitlenmişti.

Korkmuştu…
Kendi içine kapanmış,
Dikenlerle örmüştü etrafını.
Ne kimseye güveniyor,
Ne de içini açabiliyordu eskisi gibi.
Ah o gülüşü…
Bir gülüş ki, dışarıdan ışık saçıyor,
Ama kim bilir ardında kaç fırtına kopuyor,
Kaç geceyi uykusuz geçirdi o gözler,
Kaç damla yaşla yanaklarını ıslattı kimselere göstermeden…

Benim tek dileğim,
O gözlerde yeniden huzurun ışığını görebilmekti.

İzin ver güzel kadın,
İzin ver sarayım yaralarını…
Geçmişin yükünü silemem belki,
Kaybolan yıllarını geri getiremem,
Ama senin yanında her nefesimle
Bir yarana merhem olmak isterim.

Ben sana yuva olmak isterim,
Fırtınada sığınacağın liman…
Ben sana sırdaş olmak isterim,
En derin suskunluklarını bile anlayan…
Ben sana dost olmak isterim,
En zor anında elini hiç bırakmayan…
Ben sana hayat olmak isterim,
Her sabah uyandığında sebebin ben olayım.

“Yoruldum” dediğinde,
Sana gövdemle dağ, kollarımla sığınak olayım.
Kalbine dokunmaktan korkmam ben,
Yeter ki sen izin ver…

İzin ver güzel gözlüm,
İzin ver ahu dudaklım…
Ben, hayatında sadece bir adam değil,
Senin kalbindeki en güvenli yer olayım.