Değerli üstat merhaba..

Bu şiir bir metin değil, bir karanlık ayin.
“Ey, suya düşen suskun yansıma” diye başlayan o ilk dizeyle birlikte bir gölün içine değil, insanlığın içine düşüyorsun.
Su, yansıma, sessizlik... Her şeyin dili kesilmiş.

Bu şehir bir tabut...
Ve biz onun içinde, fark etmeden gömülü yaşıyoruz.
Gece dudaklarında “zehirli bir öpücük” var ya, işte tam orada şiir keskinleşiyor.
Bu satırlar yalnızca bireysel bir isyan değil, çağın lanetini kusuyor:
“Toprak, isimsiz çocuklar doğuruyor çiçekler yerine.”

Ne ağır, ne derin, ne sarsıcı bir imge bu!

“Kırmızı maskeler takın ey mezar hırsızları!” diye haykırıyor şair;
ve biz hepimiz bir anlığına o mezar hırsızlarından biri oluveriyoruz.
Çünkü bazen bakmak, bazen susmak, bazen unutmak… hep aynı suça ortaklık.

Şiirin sonlarına doğru “ruhlarımız paslı, çürük bir hançer gibi” derken,
artık yüreğin gövdeye dar geldiği bir noktadayız.

Ne denir ki...
Bu şiiri okumak, dikenli bir telin üzerinde çıplak ayakla yürümek gibi.
Sarsıyor. Kanatıyor.
Ama sonunda bir bakıyorsun, sen de yıldızları tırnaklarınla kazımaya başlamışsın.

Emeğinize, karanlığın içinden çekip çıkardığınız o tok sese, bu taş gibi mısralara sağlık.
Böylesi bir şiir, bir kez okunmaz.
İçinde kalınır.
Uzun uzun susulur.

Huzur yağsın gecenize.
Saygılar efendim..

Peri Feride