Ruhun yaratılış anındaki suskun kıvılcımı

Henüz yoktum.
Ama vardı içimde bir sesin yankısı,
Bir çağrı,
Bir isimden bile önce gelen çaresiz güzellik.

Hiçliğin kenarında asılı kalmış
İlk harf gibi titriyordum.
Beni yazacak el
Daha kendi varlığını bilmiyordu.

Ve işte o an,
Göğüs kafesimin derinliğinde
Çırpındı ilk kanat
Bir Âmin kuşu...

İsimsiz bir duaya konmuştu.
Ne söyledim, ne sustum.
Ama içimde
Aşk, kendi sesine uyanıyordu.

Zaman yoktu burada.
Ama ben,
Zamanın ta kendisiydim belki.
Beni mühürleyen nefes,
Henüz alınmamıştı.

Bir zerreydim,
Altınla ışıyan,
Ama değdiği her karanlığı
Kendine benzeten.

Ben
Zerhâl’im.
Ne doğumum belli
Ne ölüme gidecek bir yolum.
Bir kelimenin doğmadan önceki hâliyim.
Sadece
Aşkın soluk aldığı
O ilk suskunluk...

Ve o kuş,
Kalbimde hâlâ dönüyor.
Her çırpınışında
İçimde bir yıldız doğuyor:
Ama ismini hâlâ bilmiyorum.
Sadece fısıldıyorum:
“Âmin…”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(1 Haziran 2025)