Gidecek hiçbir yön kalmadığında
Başımı göğe kaldırdım
Yıldızlar bile bana suskundu.

Kıblem yerini unutmuştu
Ve içimde haritası silinmiş bir çocuk
Avuçlarında toprak taşıyordu.

Her adım bir veda,
Her durak bir sığınak sandım.
Ama yoktu...
Toprak benimle konuşmuyordu artık.

Yüreğim, bilinmeyen bir cephede
Beni arayan dualarla dolu.
Ezan, sadece duvarlara çarpıyor
İçime değil.

Ve ben,
Vatanı ezberlemiş ama
Yolunu kaybetmiş bir haritayım şimdi.

Rüzgârın dilini çözmek isterdim,
Fısıldadığı eski isimleri,
Unutulmuş şehirlerin puslu hatırasını.
Ama her ses, içimde yankısız,
Ve her iz, kayıp bir hüzünle silinmiş.

Bir umut kırığı arıyorum gecenin içinde,
Karanlığın kalbine düşen bir ışık gibi.
Kıblemi bulamam belki,
Ama düşlerim var hâlâ yoldaşım.

Ve bilirim ki,
Yol yoksa da durmak yok
Dua, kaybolsa da yönsüz değilim ben;
Kendi içimde yeniden harita çizerim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(16 Temmuz 2025)