Kimsesizliğimin içindesin
elim sende dedin ama bıraktın

hani sıcacık bir yaz günü öğleden sonrasında
birlikte oyunlar oynayacaktık
birbirimizi kovalayacaktık

zeytin ekmek yiyecektik
birimiz Zekiye bacı
diğerimiz Hanife bacı olacaktık
kıkır kıkır gülüşecektik

yapayalnızlığımdasın
kolun omzumda yürüyecektik
şeftali toplayacaktık yerlere eğilmiş dallardan
çiçek kokularını içimize çekecektik
pembelerden sarılardan allardan

yarım yamalaklığımdasın
annemin sana çay yapayım mı deyişi
o tadın bulunmuyor ki eşi
gökkuşağı kadar harikulade güzellikteydi
çocukluğumuzun gelişiyle gidişi

damağımda hâlâ annemin ekmeğe sürdüğü
koyun yoğurdunun kaymağının süt tadı
aklımda en son okuduğum çizgi romanın adı

reyhan kokulu mahallelerde komşu teyzeler
mis gibi kokardı taş fırında pişen esmer ekmekler
gerçekti bütün masallar
gerçekleşirdi birer birer bütün dilekler

bir burulmuşluğun sıkışmışlığında mahsurum
her yaşanmışlığım küçüklüğüme doğru giden yoldur
yaşım hâlâ en fazla ben diyeyim beş sen de ondur

esriğim dalgınım umutsuzum bembeyaz saçlarımla
her şeyim var çok şükür, lâkin çok fakirim insandan yana
duyduklarım iç ferahlığına serpilen su değil
söylemek istediklerimi ifadeye yetmiyor bu zavallı dil

zamansız mekânsız bir yerdeyim
ne yerdeyim ne gökteyim, sanki hiç bir her yerdeyim

istediğim tek şey, ne para ne aşk ne de başka bir şey

ellerine mor menekşe kokusu sinmiş o minicik çocuğu
öpeceğim pamuk yanaklarından
kollarımla saracağım ben onu
huzurla sona ersin,
bu uzayıp giden masalın sonu...


Gülhan Çeliktaş