Bir dilim ekmeği bölüşürdük sessizce,
Soğuk duvarlar ısınırdı sen gülünce.
Bir kahve telvesinde hayalin belirirdi,
Kırık dökük hayatımda tek güzelliğimdin.

Sen gülerken dünya da gülerdi biraz,
Ne zaman ağlasan, içimde bir çocuk susar.
Kışın ortasında bile bahardı gözlerin,
Cebimde para yoktu ama vardı ellerin.

Her gece aynı saatte uyanıyorum,
O küçük esneyişin çınlıyor kulağımda.
Saçını kulağına atışını, o alışkan hareketini…
Ezberledim. Hâlâ unutamıyorum hiçbirini.

Bayramlar sensiz, adeta bir yas gibi,
Doğum günün gelince tutamıyorum kendimi.
Bir dilim pastada eksik kalan mum gibisin,
İçimde hiç sönmeyen bir yangınsın… Sen.

Dünyanın yükü çökerken omuzlarıma,
Bir tek sen vardın, yokluğunda bile güçlü.
Sığınacak limanımdın… liman gitti,
Şimdi fırtına yutar sessizce her geceyi.

Şimdi elimde bir resmin var, bir de ahlar,
Kırık bir saate kurulu hâlâ hatıralar.
Ne olurdu dönsek bir akşam o sokağa,
Aynı bankta, aynı çay bahçesinde, aynı baharda...

Şimdi yeniden aynı yerde olsak...
Geçmişe dönsek, bir daha gitme desem...
Ellerinden tutup, kendime çeksem...
Ne dersin diye düşünüyorum.
Ve şunu biliyorum:
Gururuma rağmen...
Seni gururumdan bile daha çok seviyorum.