Bir harfin ucunda başladı seni sevmek,
Biri "elif" kadar dik,
Diğeri "he" kadar kırık,
Aşkın alfabesi sessizlikti meğer
Ve ben her sessizlikte seni okumaya başladım.

Sana dair cümleler
Hiç yazılmadı aslında,
Yalnızca kalbimde ezberlendi;
Bir “âh” kadar inceydi telaffuzun,
Bir “sus” kadar derin…

Her harf bir iz bıraktı içimde,
Bazısı merhametti,
Bazısı inkâr,
Bazısı “keşke”ydi
Ama en çok “sen”di
Bütün kelimelerin toplamı...

Kimi zaman “ş” gibi ürperdim,
Kimi zaman “r” gibi titredim,
Ama hep “y" ile seni çağırdım;
Yârim,
Yârimsin…

Kimi zamanda "z" gibi sustum,
Çünkü sesimin bitişi senin gidişindi.

Hüznün alfabesiydi bu;
Sevmenin, beklemenin,
Gecikmiş bir özrün ve
Erken bir vedanın harfleriyle yazıldı.

Bir gülüşün,
Bir susuşun,
Bir vedanın alfabesini taşıyordum
Kalbimin dilinde;
Ve o dil, sadece sana dönüktü,
Sadece sana suskundu.

Ey hüznün en güzel hecesi,
Ey göz bebeklerimde titreyen nokta...

Seninle tamamlandı cümlelerim
Ama nokta konmadı hiçbirine,
Çünkü bazı cümleler
Hiç bitmesin diye yazılır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(10 TEMMUZ 2025)