KALDIRIM TAŞLARI
– Kazım Demir

Kaldırım taşları
bilir her adımımı —
hangi gün yalnızlığa bastığımı,
hangi gecenin ağırlığında
sessizliğe gömüldüğümü…

Her köşe başı bir suskunluk,
her adım bir sitemdir bu şehirde.
Bir çay ocağının buğusunda
gözlerin kalır bazen,
bir vitrinin camında
yüzümün solmuş hali.

Kaldırım taşları
tanır beni senden iyi.
Üstüne düşen her adımda
gizli bir kelime saklıdır:
“bekledim”,
“döner mi”,
“gülüşüydü beni kurtaran.”

Kimi zaman
bir sevgilinin gidişiyle çatlar,
kimi zaman
bir çocuğun sevinciyle
göğe uzanır taşlar.

Ben hep gece yürüdüm bu şehirde.
Far ışıklarında eriyen gölgemle
sohbet ettim.
Trafik lambalarının yalnızlığı
kadar yalnızdım.
Yeşil yanar, kimse geçmez —
ben geçerim.
Sarı yanar, içim bekler —
o bekleyiş bile bir şiirdir bana.

Kaldırım taşları
bilmez belki
ne çok sevdim seni.
Ama bilirler
kaç kere düştüm adını mırıldanırken,
kaç şiir başladı
topuk seslerine karışan
bir iç çekişle.

Güneş doğar,
ve şehir yine gürültüsüne sarınır.
Ama ben…
ben yine sessizliğin ritminde,
bir avuç unutulmuşlukla
kaldırım taşlarının dilindeyim.