Beni Anlatma

– Kazım Demir

Beni anlatma —
adı koyulmamış acılar gibiyim.
Bir çocuğun gözlerinden değil,
bir halkın sessizliğinden düştüm bu dünyaya.

Yitik cümlelerin rafına kaldırma beni.
Ben,
yok sayılan bir dilin soluğuyum.
Her harfim kurşun izi gibi alnımda,
her hecem, yasaklı bir türkü gibi
dudaklarımda sızlar hâlâ.

Umut mu diyorsun?
Ben,
ışığı unutmuş şehirlerde
el ele tutuşanların hayalini gördüm.
Bir mum yakan çocukların
gökyüzüne fısıldadığı düşleri dinledim.

Beni anlatma,
bak yeter.
Bak gözlerime —
orada paramparça edilmiş diller var,
yas tutulmamış ölüler,
çorak kalmış anneler.

Beni kırma.
Beni kırarsan,
bir çocuğun düşü dağılır duvarlara.
Ve sonra sen,
göz göze gelirsin
kendi suskunluğunla.

Ben,
küllerimle değil —
isyanımla yazıyorum bu sabahı.
Yeni bir gün istiyorsan,
gel,
benden doğur gökyüzünü.