Önce üstünü şiirle örtün dedi
Üşümesin yavrucak daha taze
Sonra kontağa belersiniz
Nineden önce çığlıklar doldu kulağına
Çürümesin diye koydular buzdolabına…

Şiir gibi giydirdi annesi
Okulun ilk günü gülüşüne şiir konsun istedi…
Çelik çomak oynasın
Üstü başı çamur olursa olsun
Bide hayalleri olsun
Kırmızı sıvı taştı bedeninde
Gülüşü yarım kaldı

Kalbinde bir dinamit patladı
Gözleri değince gözlerine şiirdi…
Memoydu, zineydi ya da öyle olsun istedi.
Geceydi kulaklar bu seslere alışkındı
Şehir kördü görmedi
Karanfil akmıştı;
Taktığı sol yanından

Anne olmakta şiirdi baba olmakta
Çünkü şiir gibi çocukları
Ekmeğe doymadan acıya doymuşlardı.
Güneşin doğduğu yer burası,
Ekmeği barışa, barışı umuda banarız doyarız demişlerdi…
Çocuklar şimdi yalnızdı sofrada
Sofra boştu…

Akıp gitmişti hayat
Acıydı, özlemdi şiir, umuttu direnmekti
Var olmaktı şiir
Güzellikti, çirkinlikti ama ölüm değildi.
Yorgun yaşlı ellerinin parmaklarını nasırına bastırıp;
Gökyüzünü zafer işaretiyle buluşturdu…
Barış dedi yüzünün coğrafyasında acı ve yaşanmışlık vardı
Tekrar barış dedi hayatta aldığı son nefesti…


11.01.2016
Gece saat:2:25


Kazım DEMİR