– Kazım Demir

Roj û demekê bide min,
ne di nav roja kuştî
ne di nav demekê bêwate —
bi navê te bibê her çendî.

Ez jî dereng nabim,
ger bêyî te jî şev derbas dike,
lebelê dengê te di rûyên xewnê de
qedexe dike ez hêvîyê bibêjim.

Tu li min hebûyî,
li nav xatirên çil gulanê,
li goristanekî bênav,
li xapandinên zarokiyan —
tu hebûyî.

Bê te, ez çi dîsa bibêjim
roj di ku dereng dibêje roja xwe?
Dem di ku xwezî bibe piştî
birçîbûna min li te.

Roj û demekê bide min —
ne ji bo bêdengî,
ne ji bo şevên bêcav.
Bide min,
bi tenê bide min —
ku ez di te de bi xwe bibim. —————————————————— ———— ——————————————————/——//———-_____ BİR ZAMAN VER BANA


Bir gün ve bir zaman ver bana,
ne öldürülmüş bir sabahın
ne de anlamsız bir akşamın içinde —
senin adınla olsun her ne olacaksa.

Ben gecikmem,
sensiz geçse de geceler,
ama senin sesin rüyaların yüzünde
umuda konuşmamı yasaklıyor sanki.

Sen vardın,
kırk güllük hatıralarda,
isimsiz bir mezarlıkta,
çocukların örtüsüz uykularında —
sen vardın.

Sensiz, ne diyeyim ki bir daha
kendi kendine geciken güne?
Zaman ki keşke
benim sana açlığım kadar derin olsa.

Bir gün ve bir zaman ver bana —
sessizlik için değil,
gözleri kapanmış geceler için değil.
Ver bana,
sadece ver bana —
ki ben seninle kendim olayım.