Nasıl hevesti içimde yıllardır durur
Geçen onca yıldır sönmedi o kanayan
Sanırlar ki kabuk bağlar, yiter hatıralar
Öyle olmuyor işte, memleket yanıdır bu
İçten içe yanar, sağalmaz yara, kanar da kanar.

Bir yanım dur durak bilmez fakat gidemem
Sinmiş kokusu ecdadın her yerine bilirim
Hangi çama değsem, hangi patikaya dönsem
Hele iki asırlık o ahşap ev yok mu bitirir
O ki her santimetrakaresinden ses verir
Ve bir an duyar gibiyim sesini babamın
Tam o anda kopar fırtına eririm, tükenirim...

Kalan olmak ne zor, başbaşa anılarla
Hayaller gelir aklıma, geleceğe uzanış
Ne hazindir ki o gelecekte hani o sıcak bakış
Adımı zikreden özgün sesi duyar mıyım
Bir kez daha düşer miyiz yollarına dünün
İçimde bir burukluk, yüreğimde sürgün...

Kaçıncı gündür ayrıyız, bak şu kadere
Sen vermektesin hayatla bir mücadele
Ve biz bekleriz çıkacağın anı tarifsiz hevesle
İşte o günün umudunda duruyor yürek
Çık da gel artık, yeşersin bağ, bahçe
Sensiz yok anlamı memleketin bilmelisin
Hak verirse müsade, yola da çıkar izin.

Son kalesi değil midir ecdat memlekette
Ona rağmen renk verir mi şu dağ, tepe
Kokar mı çamlar enfes, eser mi rüzgâr
İnsanla anlam bulanlar onsuz neye yarar?

İzlerin ne derin bilirim, silinmezler de
Kazınmış her baktığım kuytuda, başköşede
Ya senle alınır bu yol memlekete eskisi gibi
Yahut kalır köz gibi içte, gidememki...

Oğuzhan KÜLTE