Toprağını kanla sulayan,
Bütün umutları yıkılan halk,
Fakat sesini duymayan dünya,
Sadece izlerken acısını,
Birer yudum nefes alıp verirken,
Bir kez bile durmaz.

İsrailoğulları, topraklarını alırken kanla,
Gözyaşlarını silenler,
Ellerini temiz sananlar,
Neden sessiz kaldınız?
Vicdan adına, insanlık adına,
Toprağını kaybeden bir halk var orada,
Ama siz, sadece izleyerek,
Beyhude bir umutla, ölüleri büyüttünüz.

Gözler var ama kör, kulaklar var ama sağır,
Kardeşlerinin acısı görünmez,
Dünyanın çığlıkları duyulmaz,
Birleşen eller yoktur,
Sessiz kalan milletler,
Utancın içinde kaybolur.

Öğrenmediniz mi?
Kendi acınız bir gün her şeyin yıkımına neden olabilir,
Bir halkın yıkılmasına seyirci kalan,
Sonra kendi çığlıklarını duyar mı?
Hayır, onlar da duymaz,
Çünkü sessizliğin içinde kaybolmuşlardır.

Sözde özgürlük, sözde adalet,
Ama kimse sesini çıkarmaz,
Birleşen eller yoktur,
Toplumlar sarhoş olur,
Kendi çıkarlarına göre sesini bastıranlar,
Her zaman kaybeder, her zaman unutulur.

Ve en sonunda,
İnsanlık kendi vicdanında yalnız kalır,
Bir halkın çığlığını duymayanlar,
Yıkıldıklarında sessiz kalırlar,
Çünkü o çığlık,
Onların içlerinde yankı bulur.

Yalnızca birleşmiş bir toplum,
Adaletin ve özgürlüğün peşinden gitmek,
Kurtuluşun ve zaferin anahtarıdır,
Kurtarıcı beklemeyin, çünkü kurtarıcılar sizlersiniz.
Toplumların birleştiği her an,
Geriye bakmayan bir halk,
Tanrı’nın değil, kendi gücünün ışığında yükselir.