Hiçliğin kıyısında bir imge haritası
ve modern melankolinin şiirsel örtüsü .

Harika bir şiirle karşı karşıyayız.
Efsane olmuş tabiri caizse.

''Hiçliğin omzuna sürülmüş tuz''
muhteşem bir giriş.
Ne çok şey söyler bu imge. Bazen hiçbir şeyin tam ortasında, yalnızca bir acının yakıcılığı kalır. Ne zamandır oradayız, bilmiyoruz. Ne zaman düştük oraya, onu da bilmiyoruz. Sanki sonsuz bir gecenin içinden konuşuyor şiir. Dili yaralı, sesi kısık ama her kelimesi bir yıldırım gibi düşüyor içimize.

İnsan bazen kendi çürüyen sessizliğinin örsü olur. Konuşmaz, kelimeler kılıç gibi keser boğazını. Susar, hani hep deriz ya; susmak en yüksek çığlıktır diye. Ve o çığlık, kimseye değil, en çok kendimize yöneliktir. İçten içe yanmak, dışarıya susmak… Şiirin dünyası tam da bu çelişkinin koynunda işte.

Uçurumlar vardır; yukarıdan değil, içeriden çöker. Kendi ağırlığına yenilen duvarlar gibi… Bu şiirde de öyle bir uçurum var: İçimizde, gözümüze görünmeyen ama kalbimize salıncaklar kuran bir yoksunluk uçurumu. Kimseyi sallamaz o salıncaklar, çünkü o çocukluk çoktan düşmüştür.

İmmortella.

Ne kadar hoş bir isim. Söylenişi de bir o kadar hoş. İsmini unutmayan çiçek yada ölümsüz anlamında sanırım. Ben de merak edip baktım bu ismin anlamı nedir diye.
Ama şiirde bu isim, unutuşun bile hatırlayamadığı bir sürgünün adını taşıyor sanki.

Her akşam bir harf yangınına dönüşüyorsa, o zaman zaman da artık bir takvim değil, bir alevdir. Her gün, eksilen bir anlamdır. Ve her sözcük, doğmadan ölen bir ihtimaldir. Şiirin "sondan oku beni" çağrısı, bir intihar notunun zamanla ters çevrilmiş hali gibi; kimse görmesin diye değil, herkes anlayamasın diyedir sanırım.

Ve gece ..

Yastığa gömülen başlar, yıldız toplayan sesler… Göçmen çiçeklerin dua ettiği saatlerdir bunlar. Gündüzün unuttuğu, gecenin hatırladığı duygular. İçimizde mühürlü kalmış dualar bazen bir tek kişiye adanır: Ona. Her tufandan sonra bir barınak kalır ya geriye; işte bazı insanlar, sadece felaketlerden sonra hatırlanır. Çünkü onlar, acının saklı tanıklarıdır.

Toprağın suskunluğu büyürken, göğe yükselen her karanlık, bir ahdın sesidir.. Yağmur değil bu, eski bir yasın gövdeden taşan gözyaşıdır..

Ve mutluluk..

Adı bile anılmadan geçen bir misafir.

Şiir, ona bile ses vermiyor; çünkü onun sessizliği bile fazla.

Sonra bir ses... Eski bir nüshayı yırtıyor. O sayfanın arasında kalan yalnızlık, şimdi yüzüne giydirilmiş bir maske gibi. İnsan bazı anlarda kendine bile yabancılaşır. Tüm şehir içimizde yırtılır. Tüm ışıklar gözümüzden söner. Gölgelere yemin edilir ve alnına yazılır bazı yazgılar.

Ve en sonunda: "içimdeki tufan, ölümle sulanmış bir lalenin tek hecelik çığlığına dönüşüyor."

İşte o tek hece, tüm şiirin özü. Belki de bu yazının da son cümlesi.


Yangınlardan, yıkımlardan sonra göğe kanat çırpan ilk güvercindir şiir. Belki de en sahici umuttur bu. her şeyin bittiğini sandığın anda, ansızın havalanan bir beyazlık. Oysa külün içinden çıkan yalnızca bir kuş değildir; o, insanın kendi içinden doğurabildiği yeni bir kendiliktir. Ve işte şiir, tam da bu doğumun sancısıyla sesleniyor bize.

hayranlıkla selamladım.
ve günüme seçtim.

google amcaya öce immortella edir sordum immortelle olarak ir itki çıktı
yurdumuzda ölmez otu olarak bilnirmiş. Yunancada “helios” yani güneş anlamına gelmektedir. Ölmez otunun en büyük özelliklerinden bir tanesi koparıldıktan sonra çiçeklerini dökmemesidir Batılı diğer ülkelerde ise immortelle olarak bilinmektedir. Ölmez çiçeği çağlar boyunca şifalı bir bitki olarak farklı tedavi yöntemlerinde kullanılmıştır.

Sevgili Tesbih şiirin de hem sonsuzluğu dayaıklılığı çağrıştırken kaçamadığımız anılarla ve zamanla bir mücadelesi var .şiiri sondan başa baştan sona okusakta
şiir görünmeyen ama hissettiğimiz bildiğimiz boşlularımıza dokunuyor

hem Yüreğini hem kalemini çok sevdim
tebrik ederim

Gök/yüzünün acıyan yanıyım ben
Yağmurun sesi
Rüzgarın nefesiyim
Dahası
Sokaklarda savrulan sonbahar yaprağı
Yan yanalıktan uzakta
Ben bir sensizlik imgesiyim....

Kendi gerçekliğine hiçlik hırkası giydirip
Ruhunun
Dudaklarında
Sevgilinin gölgesine bile mutluluk yüklemek yada mutluluğun adını sevgili koymak sanırım aşka şems olmanın en derin manası...

Tebrik ederim
Güzeldi şiiriniz
Emeğinize
Yüreğinize sağlık...




Taylan KOÇ tarafından 4.7.2025 14:20:36 zamanında düzenlenmiştir.