İnsanın yüreği ağlamaya bile takatsiz kalır mı?
Benim kaldı. Çok yorgunum, ağlayacak gücüm bile yok.

Hani kolum, kanadım kırık diyorlar ya…
Kollarımın tam omuz hizasından sinirleri kopup yanlara düşmüş
ve artık bana ait değillermiş gibi hissediyorum.

Yürürken kollarım istemsizce sağa sola savruluyorlar, taşıyamıyorum onları, çok ağırlar.
Neden böyle oluyor?
Sanırım ayaklarım, kollarıma göre biraz daha güçlü…
Hâlâ ilerleyebiliyorum.

Kollarımı, lütfen tam omuz hizasından çekip vurun, baltalayın, bir şeyler yapın…
Sonra kalbimi söküp çıkarın yerinden.
Dayanamıyorum.

İhanet edenin yerine ben utandım.
Affedemediğim onun hataları yüzünden ben pişman oldum.

Her yerinden lekelenmiş, katledilen hayallerimin kanı
benim ömrüme bulaştı, temizlenmiyor.
Bu koku çok ağır, tahammül edemiyorum.

Bir lokma mutluluk boğazıma takıldı…
Öksürüp duruyorum.

Sigaradan diyorlar,
Yok be arkadaşım, ciğerlerime kadar işleyen yalanlardan,
o yalancıya olan sevdamdan.

Neyse, kapatalım bu konuyu.

Sözüm var kendime…
Bahsetmeyeceğim bir daha ondan,
Özledim demeyeceğim,
Ömrüm diye bir daha ona seslenip, benliğimi yok etmesine izin vermeyeceğim.

Söz veriyorum…
Bir daha onu sevdiğimi kendime bile hissettirmeyeceğim.

Kirli bir vedayı elimden geldiğince temizleyip dipsizce gizleyeceğim.

Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)
28/06/2025