bilmiyorum ki neden bu sabah
dilimin şaftı kaydı
bir telefonu kapadıktan sonra
söylediklerime kulaklarım inanamadı

bütün bir günüm mahvoldu
gözlerime yaşlar doldu
hani içim tertemizdi benim
ruhum günah kirine boğuldu

neden neden böyle öfkelendim
iyilikten dem vuran da bendim
sanki katışıksız değerli madendim
işte nefsime yenildim

hiç bir mazeretim yok
ölesiye pişmanım, geldi ölseydim diyesim
başım oldu ağır kaya, çıkmaz oldu sesim
bir cehennem kuyusuyum dipsizim

pişmanlığımı anlatmaya kelimeler yetmiyor
dilimi kesip atayım diyorum, ruhumdan kir gitmiyor
lekeledim dilimle kalbimi şimdi ben, ne yapacağım
zannederim cehennemde cayır cayır yanacağım

bu kadar mı zayıfmışım, öfkeli insanmışım
meğerse dengesizmişim, bir anda saparmışım
önemli olan iyiliği yazmak söylemek değil
kötü sözlerden korunup kollanmalı şu dil

iyi insan olmak için çok yaşamak mı lazım
tümüyle heba oldu gitti bir sözle bütün çabalarım
ok yaydan çıkınca dönmez nafile bir daha geri
söküp atamıyorum vicdanıma yapışan bu pisliği

tövbe Allahım diyorum, sözden önceki ben değilim
ardından söylediğimin haberi yok, neyleyim
ben sana kızdım da kötü konuştum nasıl derim
vallahi billahi yok benim mezarda bile yatacak yerim

ah ah, iyi insan olmak ne kadar zormuş meğer
bu sancı doğdum doğalı boynumu eğer
bilseydim bunca yanlışlar yapacağımı önceden
gelmemeye çalışırdım bu dünyaya annemden...

Gülhan Çeliktaş