Ben seni yol bilip çıktım yola,
Kervan geçmez çöllerde susuz kaldım.
Sen vardın diye göze aldım kaybolmayı,
Ama sen, haritayı ilk fırtınada yaktın.

Bir tek senin için tuttum kendimi,
Kimseye eğilmedim,
Adını duvarlara kazırken,
Parmaklarımı lime lime ettim,Tırnaklarımı kanattım.

Ben sana,
Geceyi dinleyen bir çocuk gibi yaklaştım—
Korktum ama sustum,
Sırf senin sessizliğine alışayım diye.

Bir tek senin için sustum herkese,
Sadece sen duy diye
Adını ağzıma almadım,
Ama her cümlem seni anlatıyordu.

Ben sana,
Sesinde kaybolmak isteyen bir şarkı gibiydim—
Seninle Bir nakarat olamadım,
Ama her dokunduğum notada seni aradım.

Dizlerimin bağı çözüldü dualarımda,
Ben sana inandım
Kendime inandığımdan daha fazla inandım.
Ve sen beni
Kendi dualarınla bile inkâr ettin.

Oysa sen,
Benim geceler boyu uyumadığım düşlerin
Sadece birkaç saniyesiydin belki.
Ama ben…
O saniyede bir ömür yaşadım.

Sana yürürken yoruldum
Ama dönmeye hiç cesaret edemedim.
Çünkü her geri dönüş,
Senden uzaklaşmak gibiydi.

Ben seni sevmek için değil,
Sana ait olmak için sevdim.
Bir sığınak gibi değil,
Bir zindan bile olsan razıydım sana.

Bazen bir kapı çalınsa,
“Sen mi geldin?” diye koşuyorum hâlâ—
Bilsem de kapı dışarısı
Senin kadar gece , senin kadar yabancı yine koşarım.

Sana dair kalbimde ne varsa
Şimdi yasaklı bölge.
Adını anınca bile
Kalbimden izin kâğıdı çıkmıyor artık.

Sormadın mesela,
“Geceyi nasıl geçiriyorsun?” diye.
Oysa ben,
Gecenin en koyusunda seni düşünmekten
Güneşi bile küstürdüm sabahlarıma.

Seninle konuşmadığım her an
Bir yara daha açıldı içimde.
Sana yazmadığım her mektup,
Bir kefen gibi sardı umutlarımı.

Şimdi ne bir beddua,
Ne de güzel bir anı kaldı elimde.
Sadece seninle susan
Ve senden sonra hiç konuşmayan bir ben…

Ama gitmek sana kolaydı,
Çünkü sen hiç kalmamıştın ki bende.
Ben yüreğimle direnirken fırtınaya,
Sen çoktan başka limanlara demir atmıştın.