Sana artık inanmıyorum hayat.
Bir sabah uyanıp da,
her şeyin iyi olduğuna inanmak mümkün değil artık.
Televizyonda aynı yüzler,
market raflarında eksilen umutlar artan fiyatlar…

Sen hep zenginlerin yanındasın:
Ceketini ütületenle, ay sonunu hiç düşünmeyenle,
çocukken özel okulda empati dersi alanla…


Biz mi?
Biz ceket iliklemeye kapı acmaya devam edİyoruz
Biz hâlâ zam haberleriyle büyüyoruz,
Annemin yüzü her etikette biraz daha soluyor.
Kardeşim sessizce büyüyor,

Defterindeki hayaller silgi tozuna karışıyor.
Okulda forma yok, harçlık yok, ama hedefi var…
O da çok sürmüyor tabii,
Bir staj ilanında "torpilliysen yaz" diyor alt metin.


Sana küsmek bile lüks oldu.
Çünkü öfkeni susturmak için çiçek bile fahiş fiyata satılıyor. ucuzlamıyorlar,
Ama tweet’ atarsan,
birden “vatansever” sayılabiliyorsun.


Sen bizden hiçbir zaman yana olmadın.
Bir gencin hayatı, bir müteahhidin villasına denk gelmedi gözünde.

Deprem oldu, biz enkazdaydık,
Onlar “ihale ne zaman” diye soruyordu.


Seni sevmiyorum hayat,
Her şeyin reklam olduğu bir çağda,
Vicdan bile sponsorlu..


Seni sevmiyorum hayat,
Çünkü çığlıklar artık revaçta değil,
Şiddetin "prime-time" saati var,
Ve her kayıp, sadece sayıya dönüşüyor borsada.


Senin adaletin insanı değil,
Dış görünüşü tartıyor bu çağda....


Seni sevmiyorum hayat.
Çünkü sen, artık bir düş bile kurdurtmuyorsun bana.

Kurduğum her hayal,
ya bir duvara çarpıyor,
ya bir barikata…


Seni sevmiyorum hayat,
çünkü şiirde bile güzel bir yalan bulamıyorum artık.