Ben kimseye küs değilim…
Ne gidenlere,
Ne kalmak bilmeyenlere…
Kimseye suç bulmadım
Bu yorgun kalbimde.

Ben kendi ellerimle yıktım kendimi,
Kendi içimde kurdum o dar ağacını…
Herkesi affettim,
Bir tek kendimi af edemedim.

Zamanı suçlamadım,
İnsanları da…
Belki fazlaydı umudum,
Belki eksikti aklım,
Ama ben razıydım…
Kendi savaşımın tek askeri olmaya.

Aynaya bakınca şimdi,
Ne kırgınlık var gözümde,
Ne de bir beddua…
Sadece yorgun bir “ben” var orada…
Yıllarca kendini ertelemiş bir “ben”…

Ben herkesin derdini taşırken
Kendimi hep unuttum.
Birinin gülüşüne dua ederken
Kendi gözyaşımı görmezden geldim.

Ve şimdi,
Ne sitemim var ne öfkem.
Sadece içimde bir sessizlik büyüyor.
O sessizlikte
Kendimle konuşuyorum usulca…

Diyorum ki:
"Sen iyi niyetle kaybettin,
Olsun…
Yine de güzel bir kalbin vardı.
Bunu da kimse alamaz senden…"
Şenol